Wystawę otwierają suknie z 1855 roku uszyte z krynoliny i sztywnej tafty. W dalszej części oglądamy suknie ojca haute couture – brytyjczyka Charlesa Fredericka Wortha, który jako pierwszy w historii zorganizował sezonowe pokazy z udziałem modelek. Na wystawie szczególne miejsce mają ubrania z lat 20-tych XX wieku, a wśród nich rozsławiona sukienka „Sorento” z 1927 roku, projektu Jeanne Lanvin, w której tańczono awangardowe tańce, takie jak: jazz, charleston czy shimmy. Sukienka została wykonana z jedwabnego woalu pokrytego błyszczącymi, niebieskimi cekinami. Do dziś kolor ten pojawia się w kolekcjach domu mody Lanvin.

Kolejno możemy zachwycać się sukienkami i garsonkami od Coco Chanel, Schiaparelli oraz Diora. Na mnie największe wrażenie zrobiła krótka, wieczorowa sukienka od Diora z 1955 roku, bogato zdobiona, odcinana w pasie i niezwykle dziewczęca. Nie mogłam oderwać od niej wzroku.

Na wystawie znajdziemy również geometryczne sukienki od Cristobala Balenciagi, małą czarną Pierre Cardin, mini od Paco Rabanne oraz suknie Versace.

Gdybym miała tę wystawę porównać do wystawy Christiana Diora, którą miałam przyjemność zwiedzić w Paryżu, to ta berlińska jest o wiele skromniejsza. Niemniej, na pewno warto ją zobaczyć. Tutaj możecie obejrzeć relację z wizyty w muzeum w Paryżu.

Na ten dzień wybrałam vintage sukienkę, którą upolowałam w second handzie. Jest wykonana w 100% z wełny, idealnie skrojona i uszyta z największą starannością. Uzupełniłam ją czółenkami w kolorze jasnego beżu oraz torebką w podobnej tonacji kolorystycznej. We włosy wpięłam spinkę w kształcie liścia (koniecznie zaopatrzcie się w spinki do włosów, jeśli ich jeszcze nie macie, ponieważ będzie to jeden z najgorętszych trendów nadchodzącego sezonu), która nawiązuje do biżuterii z tym samym motywem. Na ramiona narzuciłam karmelowy płaszcz.

Suknie z 1855 roku